Christus, staande, wijst met rechterhand op Zijn vlammend, doorstoken en met doornenkroon omgeven hart. Als een verwijzing naar Zijn lijden op Goede Vrijdag. De andere hand reikt naar de toeschouwer.

Het “H. Hart” van Jezus wordt vereerd als symbool van Gods verlossende liefde. In het Evangelie van Johannes 19:34 wordt verteld dat een Romeinse soldaat de zijde van Jezus dode lichaam doorstak. ‘Meteen kwam er bloed en water uit’. Deze doorboring van Jezus’ hart wordt in de katholieke traditie soms geïnterpreteerd als de oorsprong van de Kerk, waarin de gelovigen met water zijn gedoopt en in de eucharistie eten en drinken van het Lichaam en Bloed des Heren.

In de Bijbel wordt het hart vaak beschouwd als het symbool van moed, vreugde en hartstocht. Sint Augustinus (354-430) beschreef het hart als symbool van liefde. Middeleeuwse mystici beschreven hun ervaringen van de hartstochtelijke liefde van Jezus voor de mensheid. Deze liefde uit zich in de wil om te lijden en te sterven in het belang van de ander.

Het Heilig-Hartfeest ontstond in Frankrijk. In een visioen van Sint Margaretha Maria Alacoque (1646-1690) toonde Jezus Zijn bloedend hart. Hij maakte deze mystica uit het Franse Paray-le-Monial deelgenoot van zijn verdriet vanwege het grote aantal mensen dat zijn liefde afwees. Daarom moest er een dag komen waarop zijn onmetelijke liefde centraal zou komen te staan. In het visioen gaf Jezus de opdracht de feestdag in te stellen op de vrijdag na de achtdaagse van Sacramentsdag, oftewel de derde vrijdag na Pinksteren.
Juni was traditioneel de H. Hartmaand.
Feestdag H. Hart van Jezus: derde vrijdag na Pinksteren.

Dit beeld was oorspronkelijk deel van het H. Hartaltaar dat in de rechter kapel stond,

waar nu het beeld van Johannes de Doper hangt.

Het beeld is een geschenk van Cornelus Kandelaar op 19 december 1878.